Polskie powiedzenie mówi, że jeśli wejdziesz między wrony musisz krakać jak i one- myślę, że nie tyczy się to tylko języka czy zachowania, ale także i jedzenia. W końcu niektóre produkty są dostępne tylko w naszym rodzimym kraju, inne znów dostępne są tylko w sklepach specjalistycznych, ale bądźmy szczerzy w końcu nie każdy ma czas na wyprawy do sklepu, który jest na drugim końcu miasta. 

Po przyjedzie do Hiszpanii musiałam przyzwyczaić się do nieobecności niektórych produktów spożywczych i zacząć prowadzenie naszej kuchni zastępując je innymi, bądź też sprowadzając je z Polski w walizkach moich bliskich. Niektóre produkty udało mi się także znaleźć po pewnym czasie ukryte trochę na półkach bądź zastąpić innymi. 

W tym poście zdradzę wam też za jakimi produktami przepada moja hiszpańska rodzina i znajomi, a jakie wydają się im obrzydliwe...

Po pierwsze MĄKA ZIEMNIACZANA:

Kluski śląskie z efektowną dziurką po środku spodobały się niezwykle mojej teściowej podczas wizyty w Polsce, dlatego też przygotowując menu na niedzielny obiad w Hiszpanii podczas wizyty mojej mamy postanowiłyśmy przygotować piękne kluski z sosem grzybowym. Wszystko byłoby ok, ale jak wytłumaczyć Hiszpanom, że co to jest mąka ziemniaczana. Po raz -enty tłumacząc pani w sklepie, że nie chcemy mąki kukurydzianej, ale ziemniaczaną (na co ona robiła wielkie zdziwione oczy i patrzyła na nas jakoś tak dziwnie...) dałyśmy za wygraną i już prawie zmieniałyśmy menu. W ostatnim momencie jednak przez przypadek zajrzałyśmy do sklepu z artykułami rosyjskimi, tam nie będąc do końca pewna czy dobrze robię znalazłam mąkę bielszą niż inne. Obiad został uratowany! Obecnie mąkę kupują mi rodzice lub brat, kiedy tylko mnie odwiedzają, mój mąż nie przepada za tego typu wynalazkiem...

Po drugie PTASIE MLECZKO i inne słodycze

Przyznam się wam szczerze, że ja za ptasim mleczkiem nie przepadam, ale moje gusty niekoniecznie pokrywają się z gustami mojej Hiszpańskiej rodzinny. Przywiezione podczas wizyty w Polsce zrobiły istną furorę nie tylko wśród mojej rodziny, ale także wśród bliższych i dalszych znajomych, którzy za każdym razem szaleją ze szczęścia mogąc spróbować tego specjału. Dla mnie jest to nie pojęte, ale naprawdę, jeśli znacie jakiegoś Hiszpana i chcecie zrobić mu prezent to podarujcie mu Ptasie mleczko! Gwarantuje, że osoba zacznie patrzeć na was przychylniejszym okiem, oraz zyskacie dodatkowe punty u teściowej lub u szefa! Nie znam nikogo, komu ptasie mleczko by nie smakowało!

Powodzenie mają także śliwki w czekoladzie oraz cukierki Malaga, nasza chałwa też ma swoich fanów, ale wiadomo tutaj gusta mogą się trochę różnić...

Po trzecie DROŻDŻE

Drożdże są w Hiszpanii dostępne, jednak forma w której najczęściej są sprzedawane to proszek, ewentualnie proszek w formie małych kuleczek (to trochę bardziej przypomina smak naszych polskich typowych drożdży, jednak trudniej jest je rozpuścić!). Długo kombinowałam jak mogę zastąpić drożdże, jakim sposobem je rozpuszczać, aby ich konsystencja była najbardziej zbliżona do tej idealnej. Po dwóch latach mieszkania w Hiszpanii zostałam uratowana! Okazało się, że drożdże sprzedawane są w formie kostki w jednym ze sklepów spożywczych- MERCADONA, drożdże ukryte pomiędzy masłem i jogurtami były elementem łatwym do przeoczenia, jednak teraz za każdym razem, kiedy chce zrobić domową pizze, wiem gdzie się udać!

Po czwarte KASZA JĘCZMIENNA

Kasza jęczmienna, gryczana to mój ulubiony dodatek do obiadu, nie przepadam za typowymi gotowanymi ziemniakami, nie można też ciągle jeść ryżu lub smażonych ziemniaków, dlatego bardzo brakowało mi kaszy! Zwiedziłam wszystkie sklepy w poszukiwaniu tego produktu, jednak nawet w różnych sklepach specjalistycznych nie znalazłam kaszy... W mojej torbie podróżnej z Polski zawsze znajdzie się miejsce dla 2-3 opakowań tego produktu!

W zeszłym roku znalazłam jednak zastępstwo dla kaszy jęczmiennej, tzw. pęczak czyli po prostu ziarenka jęczmienia smakują znakomicie gotowane 20 minut w wodzie, a produkt ten można kupić w sklepach ekologicznych w Barcelonie! 

Po piąte KABANOSY

Hiszpania naprawdę zachwyca pod względem różnorodności mięs i dań mięsnych, jednakże kabanosy nie są tutaj znane... Jak można żyć bez kabanosów, tego nie wiem- ja za każdym razem proszę rodzinkę o przywiezienie mi tego przysmaku. Mojemu mężowi kabanosy wydają się jednak niesmaczne i nigdy nie odważył się ich spróbować...

Po szóste KISIEL I BUDYŃ 

Kto z nas nie zna kisielu, przecież był to punkt obowiązkowy każdego przedszkolnego deseru- jeszcze pyszniejszy był zawsze kisiel z jabłkiem, z sokiem czy ze śmietaną lub jogurtem. 

Kisiel zawsze był dobry na wszystko, smakowity jako deser, przekąska czy jako główne danie podczas choroby. Dla mojego męża jest to jedna z najobrzydliwszych rzeczy jaką jem... hmmm... No cóż będzie więcej dla mnie, chociaż czasem przydałby się ktoś do podzielenia się deserkiem, w końcu kisiel najlepiej smakuje na ciepło.

Tak samo ma się sprawa z budyniem, mimo że w Hiszpanii jest tyle budyniopodobnych rzeczy do budyniu to mój mąż nigdy nie odważy się spróbować tego specjału. Tutaj trochę go rozumiem, w końcu sama za budyniem nie przepadam, jednak jak można żyć bez budyniu? W końcu dodaje się go również do ciast, zwłaszcza do mas budyniowych czy sernika... 

Po siódme SER BIAŁY

Jeśli jesteśmy już przy serniku, to nie mogę zapomnieć, że w Hiszpanii ciężko jest zrobić sernik... Dlaczego? Ano dlatego, że tutaj sera białego jako takowego po prostu nie ma! Co prawda są jakieś sery dumnie nazywane białymi ze względu na kolor, jednak spożywane są one zazwyczaj do kanapek i ich konsystencja jest zupełnie inna. Najbardziej zbliżony do naszego pysznego sera jest ser kozi, który nie każdemu smakuje. Ja ciągle szukam rozwiązania na najlepszy ser w serniku, w końcu jest to jeden z artykułów, który ciężko jest przewieść do Hiszpanii w takiej samej formie...

Pozostałe artykuły można kupić w polskim sklepie spożywczym Krakoviak, który jest niedaleko Sagrada Familia, niestety rzadko mam czas wybrać się właśnie tam na zakupy- na szczęście mam jeszcze zapasy!

A wam jakich produktów spożywczych brakuje na emigracji?

Zapraszam do dyskusji,

Justa