Mieszkając w Hiszpanii nie sposób ominąć upalnego słońca i temperatur przekraczających 30 stopni, chociaż wiem że w Polsce ekstremalne temperatury powoli też stają się normą. Każdemu z nas ciężko jest odnaleźć się, kiedy z nieba leje się żar, a co dopiero małym dzieciom, które nie rozumieją dlaczego jest im źle. Dzisiaj powiem wam jak radzimy sobie z upałami w Hiszpanii żyjąc w miarę normalnie…

Muszę się wam przyznać, że bardzo się bałam lata w Hiszpanii- chociaż kiedy przyszło ono na dobre okazało się, że wcale nie jest aż tak źle i można przeżyć nawet z noworodkiem. Nie mogę wam jednak powiedzieć, że jest lekko i żyje zupełnie normalnie, bo nie będzie to prawdą- gorące temperatury znacznie ograniczają i zmuszają do spędzania większości czasu w domu. Dlatego też może wam się wydać to dziwne, ale każdy dzień bez słońca witam z uśmiechem i wiem, że będę mogła pójść na spacer gdzieś dalej, a nie spędzić czas pod drzewem w najbliższym parku.

Dzień w którym na świat przychodzi małe dziecko można uznać za koniec epoki lenistwa i nie wychodzenia z domu- nawet niemowlak, który jeszcze nie umie chodzić odczuwa potrzebę zmiany otoczenia i staje się spokojniejszy (lub nie) na spacerze. Jednak tradycyjny spacer może zamienić się w koszmar jeśli tylko dziecku jest za gorąco- czasem dla świętego spokoju trzeba maluszka wyciągnąć z wózka i dać mu trochę pooddychać świeżym powietrzem.

Aby zminimalizować przegrzanie naszego małego ograniczyłam spacery do godzin porannych (około 9 rano) lub późno popołudniowych (po godzinie 18.00), wiem jednak że niektórym nie przeszkadza spacerowanie pomiędzy tymi godzinami- i oczywiście nie jest to źle, każdy inaczej znosi upały i każde dziecko jest inne.

Nie zawsze da się ominąć czas, kiedy upał jest największy- czasem trzeba pójść do lekarza czy do sklepu właśnie wtedy kiedy jest gorąco (czasami nawet o 18.00 nadal jest gorąco). Wtedy ważne jest zapewnienie dziecku ochrony przed słońcem- nie tylko filtrami przeciwsłonecznymi, ale głównie zapewnienie mu cienia. Wiadomo spacerowanie w cieniu nie zawsze jest możliwe (niestety…), wtedy trzeba sobie pomagać- w Hiszpanii bardzo popularne są materiałowe pieluszki wykonane z bawełny lub bambusa. Co niektórzy przykrywają nimi wózek nie zdając sobie sprawy jak bardzo jest to niebezpieczne- wykonując ten ruch sprawiamy że ciepłe powietrze, które idzie do góry nie ma jak wydostać się z wózka. Tym samym skazujemy nasze dziecko na potworne męczarnie (temperatura w przykrytym wózku może dojść nawet 45 stopni, kiedy na zewnątrz jest około 30)- dlatego warto wiedzieć, że szczelniej nie znaczy lepiej i trzeba zostawić przestrzeń przez, która ciepłe powietrze będzie mogło uciec. Ja także odsłaniam daszek od wózka kiedy to tylko możliwe- wyobraźcie sobie temperatury jakie muszą panować w dziecięcym wózeczku…

Wczoraj zamieniliśmy także gondolę na spacerówkę (oczywiście taką, która się rozkłada w 100%), nie tylko ze względu na to, że nasz mały gigant się już ledwo w niej mieścił, ale także na to, aby jak najwięcej powietrza dochodziło do malca właśnie w te upalne dni.

Kremy z filtrem to jedna z podstaw zachowania młodości przez dbające o siebie Koreanki, w Hiszpanii jednak mało kto o nim pamięta- następstwem są głębokie zmarszczki i zniszczona, wysuszona cera. Najmłodszym dzieciom poleca się tzw.filtry fizyczne, które nie wnikają w głąb skóry, tylko tworzą na jej powierzchni barierę ochronną skutecznie zapobiegając opalaniu. Warto jednak pamiętać, że kremy z filtrem przeznaczone są głównie dla tych trochę starszych dzieci (około 6 miesięcy) i nie warto ich nadużywać. Ja sama smaruje mojego malca tylko wtedy gdy muszę i mimo wszelkich starań małemu opaliły się trochę wystające z wózka nóżki…

Jeśli zastanawiacie się jaki SPF wybrać, to dla tak małego dziecka najlepiej zaopatrzyć się w filtr powyżej 30 SPF, my wybraliśmy 50, która skutecznie chroni malca nawet w najbardziej słoneczne dni.

Pamiętajcie jednak, że nawet najlepszy krem przeciwsłoneczny nie uchroni małego dziecka przed udarem czy przegrzaniem- dlatego ja zawsze spędzam czas w cieniu, a jak muszę przejść parę kroków w słońcu to nakrywam głowę małego czapeczkę, którą w cieniu zdejmuje!

Wszyscy chcemy dla naszych dzieci jak najlepiej- to pewne, ale czasami można po prostu przedobrzyć. Pierwsze pytanie, które nasunęło mi się przy pielęgnacji tak małego dziecka dotyczyło tego czy nie powinnam dać mu przypadkiem wody tak aby się nie odwodniło. Moje przypuszczenia skonsultowałam z położna, która stanowczo zabroniła podawać wodę oraz inne napoje dzieciom aż do 6 miesiąca życia- czyli wtedy, kiedy następuje rozszerzenie diety. Powód jest bardzo prosty, dziecko ma na tyle mały żołądek, że podając mu wodę zapychamy je i nie będzie ono wtedy w stanie wypić wystarczającej ilości mleka, w którym są potrzebne mu składniki odżywcze. Z tego co wiem nie ma też potrzeby podawania wody, także wtedy kiedy karmimy dziecko mlekiem modyfikowanym, ale tego nie jestem w 100% pewna.

Jeśli niepokoją was zbyt suche usta niemowlaka to wtedy można je delikatnie zwilżyć gazikiem nasączonym wodą- najlepszym jednak sposobem jest częste przystawianie dziecka do piersi!

Kiedy temperatury przekraczają 30 stopni to warto działać z głową- nie ma potrzeby zbyt ciepło ubierać niemowlaka, jeśli macie taką możliwość to najlepiej pozwolić mu latać na golaska lub ewentualnie przykryć go delikatnie pieluszką. Mam wrażenie, że w Polsce mamy skłonność do zbytniego przegrzewania dzieci, natomiast Hiszpanie do ich schładzania- oczywiście nie warto przesadzać w żadną stronę i przede wszystkim obserwować dziecko.

Tak samo sprawa ma się z kąpielami w morzu czy w basenie- mieszkając w Hiszpanii ciężko jest usiedzieć w domu i każdy tylko marzy o tym, aby pójść na plażę lub basen. Jednak trzeba pamiętać o tym, że tak małe dziecko nie ma jeszcze dobrze uregulowanej termoregulacji ciała i morska woda jest dla niego zbyt zimna. Dlatego my nigdy nie spędziliśmy więcej niż 10 minut z małym w basenie oraz zaledwie parę minut w morzu- zazwyczaj dziecko samo komunikuje o tym, że jest mu zimno lub niewygodnie np.trzęsie się mu broda lub płacze…

Jeśli nie mamy możliwości kąpieli nad wodą to warto robić dziecku chłodne okłady, które chociaż na chwilę je ochłodzą.

Kiedy jest gorąco to mamy ochotę po prostu spać- nie inaczej czują się niemowlaki, najchętniej nie odklejałyby się od mamy i przespały cały dzień. I na to trzeba im pozwolić- zazwyczaj dziecko po prostu potrzebuje snu, a jak nie dośpi to jest po prostu marudne. Spanie w dzień zazwyczaj nie sprawia także, że dziecko śpi mniej w nocy- pamiętajcie o tym, że takie maluszki potrzebują spać co najmniej 17 godzin!

Wiadomo, że małe dziecko w codziennym życiu potrzebuje rutyny- dzięki której czuje się bezpiecznie, ale upalne lato sprawia, że trzeba od niej odejść. Bo codzienna drzemka o 10.00 jest niemożliwa jeśli dziecko spało do godziny 9.00- ciężko też zmusić maluszka do spania o godzinie 20.00, kiedy na dworze jest jeszcze jasno. Oczywiście bardziej dotyczy to dzieci, które są większe- bo paromiesięczne dziecko ciężko przyzwyczaić do przestrzegania godzin- ja przynajmniej tego nie próbuje dla własnego dobra...

Klimatyzacja uznawana jest jako jeden z najlepszych wynalazków, jednak dla niektórych staje się prawdziwym przekleństwem. Nie dość, że w niektórych sklepach mocno przesadzają z ustawioną temperaturą to na dodatek wejście do chłodnego pomieszczenia z gorącego dworu może być małym szokiem dla nas dorosłych, a co dopiero dla dzieci. Temperatury zmieniają się także w środkach komunikacji: od tropikalnych temperatur na przystankach metra do chłodnych wagonów- wszystko to powoduje, że nasze maluszki się pocą i w ten sposób mogą się łatwo przeziębić…

Dlatego ja staram się unikać wchodzenia do wszelkich sklepów, a tym bardziej wielkiego centrum handlowego- właśnie ze względu na klimatyzację, którą mój maluch odczuwa już po przekroczeniu drzwi wybudzając się ze snu. Póki Pau jest jeszcze mały staram się także unikać metra i autobusu, ale kiedy już musimy skorzystać z tego środka transportu to zapewniam mu stałą temperaturę przykrywając go lub po prostu tuląc go do mnie.

Kiedy temperatury na dworze znacznie przekraczają wszelkie dopuszczalne granice normy to normalne, że nasz maluszek staje się po prostu marudny- wtedy nie ma innej rady jak po prostu być dla niego. Jeśli chce wisieć na piersi to niech wisi, jeśli ma ochotę być noszony to niech będzie noszony- w ten sposób pomagamy przetrwać mu naprawdę ciężki dla niego czas. Jeśli boicie się tego, że malec się przyzwyczai to uspokoję was tym, że według psychologów dziecka nie można przyzwyczaić do noszenia aż do drugiego roku życia.

Aż trudno w to uwierzyć, ale pozostawienie dziecka w rozgrzanym samochodzie zdarza się to zarówno w Polsce jak i w Hiszpanii- a cena, za chwilę zapomnienia może kosztować nawet życie naszych najmłodszych członków rodziny. Rozumiem, że rodzice którym przytrafić się może taki wypadek muszą być wykończeni- jednak warto wyrabiać sobie zdrowe zwyczaje i nie zamykać dziecka w ograniczonej przestrzeni nawet na chwilę.

Pewnie dla niektórych ten podpunkt będzie logiczny, jednak nie dla wszystkich, bo tego typu wypadki wciąż się zdarzają, a temperatura w rozgrzanym samochodzie dochodzi nawet do 60 stopni…

A wy jak radzicie sobie z upałami? Może macie jakieś sposoby, którymi chcecie się ze mną podzielić! Koniecznie dajcie znać w komentarzach!

Zastanawialiście się kiedyś jak mieszkanie w jakimś mieście może zmienić was i wasze podejście do życia? Barcelona zmienia się nieustannie, tutaj ciągle się coś buduje, rozbudowuje- a z Barceloną zmieniamy się my, mieszkańcy tego pięknego miasta. Po pięciu latach mieszkania w Barcelonie postanowiłam usiąść i zastanowić się jak zmieniło się moje życie i podejście do życia pod wpływem katalońskiego klimatu.

Dzisiaj nie będzie o tym jak z osoby ze średnią znajomością języka hiszpańskiego zaczęłam biegle posługiwać się hiszpańskim, może trochę o tym jak powoli przyzwyczajając się do panujących tu zwyczajów poznałam hiszpańską kulturę i moim zachowaniem wpisałam się w obowiązujące tu normy. Będzie także, o tym jak mieszkanie w Barcelonie zmieniło pozytywnie moje życie sprawiając, że stałam się osobą bardziej otwartą na nowe doznania- chociażby dlatego warto jest pomieszkać w jakimś innym kraju!

Po pierwsze: polubiłam hiszpańskie przysmaki

Przed przyjazdem do Hiszpanii zjedzenie małż, kałamarnic czy innych obślizgłych owoców morza było dla mnie nie do pomyślenia- od małego boje się wszelkiego rodzaju ślimaków i włożenie ich do buzi było uznawane przeze mnie za największy koszmar. Nie powiem, że łatwo było mi się przekonać do kuchni hiszpańskiej, mój mąż starał się mnie przekonać wszelkimi sposobami do spróbowania jego ulubionych dań. Na pierwszy ogień poszły małże, które najpierw zjadałam z zamkniętymi oczami, a potem sama zaczęłam prosić mojego męża o zrobienie mi tego dania. Dzisiaj małże i krewetki są na liście moich ulubionych dań, a kałamarnicami także nie pogardzę, zwłaszcza jeśli są dobrze przyrządzone. Jednak jeszcze wiele przede mną, jeszcze nie przekonałam się do spróbowania ośmiornicy- tu bariera psychiczna jest o wiele większa, macki tego zwierzątka nie potrafią mnie przekonać do siebie za żadne skarby.

Po drugie: zmieniłam styl ubierania

Kiedy mieszkałam we Wrocławiu ciężko było mi sobie wyobrazić wyjście na miasto w innych butach niż te na obcasie- oczywiście w moim przypadku obcasy były raczej wygodne i nigdy nie szły w stronę szpilek. Tym samym styl, w którym się ubierałam należał raczej do eleganckich: marynarki, spódnice i sukienki. Od kiedy zamieszkałam w Barcelonie pierwsze co, to zmieniłam buty na wygodne adidasy: miasto w którym przyszło mi żyć pełne jest gór i pagórków, dlatego też w płaskich sportowych butach łatwiej jest mi się przemieszczać. W stolicy Katalonii chodzę także o wiele więcej niż w stolicy Dolnego Śląska- często zdarza mi się oprowadzać znajomych i czytelników bloga po mieście, dlatego nie wyobrażam sobie innego obuwia. Nawet jeśli nie oprowadzam turystów po Barcelonie, to ciągle się spieszę- w drodze do metra wygodne obuwie to podstawa!

Ciężko jest jednak pozbyć się swoich dawnych przyzwyczajeń i o ile w zimie mój strój jest zdecydowanie bardziej sportowy, o tyle w lecie lubuje się w kobiecych sukienkach i w sandałach na platformie...

Po trzecie zaczęłam doceniać każdą chwilę

W teorii wszyscy są zgodni, trzeba doceniać każdą chwilę, bo nigdy nie wiadomo co nam przyniesie przyszłość- w praktyce jest jednak trochę inaczej. Kto z nas ciągle na coś nie czeka: na piątek, na długi weekend, na wakacyjny wyjazd czy zdanie egzaminów...Niestety wiele osób skupia się na przyszłości zupełnie pomijając ten moment, w którym się znajdujemy w danym momencie- a przecież trzeba żyć tu i teraz, każda chwila jest niepowtarzalna i wyjątkowa, a każdy wtorek czy czwartek może być niezapomniany...

Kiedy byłam na ostatnim roku studiów, wiedziałam już że po magisterce wyjadę na stałe do Hiszpanii, wtedy też zaczęłam bardziej celebrować moje ostatnie dni w rodzinnym mieście z rodziną i przyjaciółmi. Z jednej strony cieszyłam się na wyjazd do ukochanego, z drugiej byłam smutna, że moje dotychczasowe życie zmieni się o 180 stopni. 

Obecnie ten czas, kiedy każdy dzień jest wyjątkowy, jest wtedy gdy przyjeżdża do mnie rodzina- staramy się wtedy wykorzystać ten tydzień czy dwa, kiedy są w Barcelonie jak najintensywniej jak się da! Wtedy każdy poniedziałek, wtorek czy środa jest pełny wrażeń, a po wyjeździe najbliższych następuje spokojny powrót do rzeczywistości i wytchnienie po szalonej gonitwie.

Po czwarte nauczyłam się być tolerancyjną

Barcelona to niezwykłe miejsce, tutaj styka się kultura europejska z kulturą arabską, tak długo zakorzenioną w historii Hiszpanii. Jednak w tym niezwykłym mieście, można spotkać przedstawicieli najróżniejszych ras i europejskich krajów- tutaj nie zdziwi nikogo nietypowy strój czy tatuaże, tutaj każdy może być tym kim chce. Ta różnorodność nie jest, aż tak rozwinięta jak np. w Londynie,  gdzie nie zdziwi nikogo spacerowanie na ulicy w pidżamie-jednak jest jej o wiele więcej niż w dużych miastach w Polsce- chociaż ostatnio i to się zmienia. 

Z drugiej strony moja tolerancyjność i otwartość nie sprawia, że mieszkańcy tego miasta tacy też są- Katalończycy nieustannie dążą do swojej niezależności i w związku z tym może się zdarzyć, że są zamknięci na obcokrajowców, którzy mieszkają w Barcelonie. Porównując swoje doświadczenia z innymi, którym także przyszło żyć w stolicy Katalonii bardzo często zgadzamy się co do jednego- bardzo ciężko jest zjednać sobie przyjaźń rodowitego Katalończyka. Owszem zdarzają się wyjątki, ale zazwyczaj wyznawcy niezależności trzymają się w zamkniętej grupie i obcy nie zostanie przyjęty do niej z otwartymi ramionami.

Po piąte nauczyłam się, że jestem tradycjonalistką

Podobno jedni są tradycjonalistami, a drudzy odwrotnie zachwyceni nowoczesnością i technologami odrzucają to co przez wiele lat osiągnęli przodkowie. W Polsce regionalność i związane z tym tradycje przez długi czas powodowało raczej zakłopotanie niż dumę do własnej odmienności (nie wiem czy wy też tak to odczuwacie), postępująca globalizacja spowodowała, że wszyscy chcieli mieć piękne życie jak ci na zachodzie zapominając o swojej tradycji. 

Co by nie powiedzieć o Hiszpanii to trzeba im przyznać, że potrafią szanować i kultywować swoje tradycje (skądinąd niezwykle efektowne), kto z was nie zna wież z ludzi czy tańca gigantów oraz regionalnych imprez (jeśli nie znacie to koniecznie wejdźcie w zakładkę tradycje). Kultywowanie tradycji wiąże się ze spotkaniami, na których ćwiczy się: tańce, efektowne figury czy śpiew. 

Mieszkając w Hiszpanii bardzo polubiłam te tradycyjne pokazy i żałuje, że w Polsce tak rzadko są one pielęgnowane, o ile w górach można jeszcze zobaczyć zwyczajowych górali, o tyle w większych miastach ciężko o tego typu rozrywki.

Po szóste stałam się bardziej oszczędna

No dobra to jest chyba jeden z punktów, w który na pewno nie uwierzy mi mój mąż, a jednak... 

Jeśli choć trochę czytacie mojego bloga, to na pewno natknęliście się na stwierdzenie, że Katalończycy należą do najbardziej oszczędnych mieszkańców Hiszpanii- mieszkając z jednym z nich w domu, ciężko jest nie przejąć pewnych nawyków. Kiedy pierwszy raz przyjeżdżałam do Barcelony dałam się złapać na wielkie promocje i kupowanie wielu produktów w niezwykle atrakcyjnych cenach, kto nie skusiłby się na przeceny w Mango 50% czy ciuchy za parę euro w taniej sieciówce. Po zachłyśnięciu się nowością i dobrobytem, nastąpiła chwila zastanowienia- spódnicę, którą kupiłam za 2 euro założyłam tylko raz, a t-shirty przestały mi się mieścić na półce...

Po przeprowadzce pozbyłam się worów ubrań, a mieszkając w Barcelonie zaczęłam dobierać moją garderobę uważniej nie szalejąc na przecenach...

To samo dotyczy się zakupów spożywczych, mieszkając na swoim dokładnie układamy listę sprawunków- biorąc pod uwagę menu na cały tydzień. Oczywiście i tutaj nie zawsze jesteśmy doskonali, bo czasem zdarza mi się zakupić nowy ser czy jogurt, który stoi potem w lodówce, bo jak się okazuje nikomu nie smakuje...

Po siódme zaczęłam inaczej dobierać garderobę

No dobra, jeśli jesteśmy przy ubraniach to zmieniając miejsce mojego zamieszkania musiałam zmienić także moją garderobę. W Polsce zostały ciepłe swetry, rękawice czy czapki, czyli wszystko to czego potrzebujemy w chłodne i zimowe dni. Zostawiłam także wszystkie letnie ciuchy, ale wykonane z nieoddychających materiałów, zastępując je ubraniami wykonanymi z naturalnych włókien tj. cienka bawełna czy len, najlepiej oczywiście jeśli nie trzeba ich prasować. W Barcelonie w lecie temperatury przekraczają ponad 30 stopni i naprawdę potrafi być gorąco, dlatego też sprawdzanie składów ubrań i patrzenie na stopień ich zabudowania weszło mi w nawyk!

Pięć lat mieszkania w Barcelonie, a jeszcze wiele przede mną (mam nadzieję), zdaje sobie sprawę że to nie tylko miasto nas zmienia, ale także ludzie z którymi żyjemy oraz wydarzenia, które rozgrywają się w tle. Jednak mieszkając w innym mieście czy kraju mamy szanse nauczyć się czegoś nowego i zdobyć niezwykłe doświadczenia, które otworzą nam oczy na nowo.

A wy mieszkaliście w jakimś innym mieście? Też macie wrażenie, że was ono zmieniło?

Pozdrawiam,

Justa