Chyba nadszedł ten moment, w którym uzewnętrznię się trochę przed wami i opowiem o złych stronach emigracji, które może znacie z autopsji, albo z opowieści znajomych...

Większość ludzi myśli, że za granicą to jest łatwo, zarabia się więcej, a my pracujący za granicą śpimy na pieniądzach, wolny czas spędzamy na plaży i w ogóle wszystko w naszym życiu jest wspaniałe- wiadomo wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma...

Jednak życie emigranta nawet tego, który opuścił swój kraj z miłości i nawet jeżeli celem jego podróży jest  tak słoneczny i piękny kraj jakim jest Hiszpania nie zawsze jest usłane różami- dzisiaj opowiem wam trochę o tych gorszych momentach, których możecie się spodziewać jeżeli wybierzecie emigrację jako etap bądź cel waszej życiowej podróży...

Zapraszam do przeczytania mojego dzisiejszego posta,w którym trochę wam ponarzekam !

1. Etap pierwszy- przystosowanie się do nowego miejsca...

Kiedy emigrujemy do innego kraju, a nawet miasta musimy się przystosować do nowego otoczenia, poznać nowe miasto- nie chodzi tylko o poznanie komunikacji, najlepszego dojazdu, czy ważniejszych budynków, ale też o poznanie fajnych knajpek, restauracji czy ulubionych sklepów.

Przyjazd do nowego, nieznanego miasta trochę onieśmiela- zwłaszcza jeżeli nasze nowe miejsce zamieszkania jest większe od tego, które dotychczas zamieszkiwaliśmy, a my kiepsko znamy język. Zanim odnajdziemy się w gąszczu metra, nauczymy się gdzie są najważniejsze budynki i jak do nich dojechać minie trochę czasu, a nam uda się nie raz zgubić czy dojechać w inne miejsce niż sobie wyobraziliśmy...

Przystosowanie do nowego krajobrazu wcale nie jest łatwe, ale jak to mówią Hiszpanie poco a poco,które w wolnym tłumaczeniu oznacza małymi krokami do przodu. I właśnie wolno trzeba poznawać miasto, uczyć się ulic i dostosowywać do nowego otoczenia- mi samej zajęło to około roku, wcześniej nie raz zdarzało mi się nazywać Barcelonę Hell City, bo tak często czułam się zagubiona w gąszczu ulic bądź gubiłam się wysiadając na złej stacji metra.

Dzisiaj spokojnie mogę powiedzieć, że przystosowałam się do Barcelony- polubiłam to miasto i jestem w stanie trafić do każdego miejsca do którego mam ochotę- dodatkowo po prawie 2 latach mieszkania w Barcelonie mogę powiedzieć, że czuje się tu jak u siebie i wiem, że z czasem będzie coraz lepiej...

2. Etap drugi- co zrobić z nadmiarem wolnego czasu, szukanie pracy...

Jeżeli emigrujemy i nie mamy załatwionej pracy musimy się liczyć z tym, że znalezienie pracy w innym kraju nie jest takie proste- zwłaszcza jeżeli nasze ambicje są trochę większe, a nam zależy na trochę lepszej pracy niż na takiej na zmywaku...

No cóż jak zwykle przyda się nam cierpliwość- trzeba czekać na lepsze jutro i mieć nadzieje na zmianę losu- na szczęście w Hiszpanii można wykorzystać wiele kursów dla bezrobotnych czy kursów językowych, które w większości przypadkach są bezpłatne lub kosztują grosze...

My emigranci musimy także zdawać sobie sprawę, że musimy umieć i pokazać więcej niż rodacy pracodawców- znajomość języków czy inne dodatkowe kwalifikacje są niezbędne...

3. Etap trzeci- niedopasowanie...

No cóż, nie skłamie jeżeli powiem, że my emigranci zawsze będziemy inni- nie chodzi nawet o kolor włosów czy skóry- bo w tym przypadku nie jesteśmy tak różni od Hiszpanów. Jednak wygląd zewnętrzny na pewno ma jakieś znaczenie, o tym jak jest być blondynką w Hiszpanii pisałam wam już jakiś czas temu- co się zmieniło od tego czasu? Ano to, że przestałam zwracać uwagę na to czy ktoś na mnie patrzy, a może się po prostu przyzwyczaiłam- tak czy inaczej jeżeli zamieszkamy w obcym kraju to musimy mieć na uwadze to, że na pewno nasza inność będzie przyciągała wiele spojrzeń...

Kiedy już wejdziemy do jakiejś grupy społecznej to także spotkamy się z wieloma sytuacjami, w których nie będziemy wiedzieć o co chodzi- może dotyczyć to tematów polityki, muzyki czy powiedzeń o których nie mamy pojęcia- jednak z czasem coraz więcej z rozmów będzie rozumiane przez nas, a my z czasem dowiemy się kto to Pablo Alboran i dlaczego wszyscy piszczą na jego widok...

Mi totalna ignorancja nie przeszkadza, wszak dużo nie tracę i jakbym była emigrantem w Polsce też wolałabym żyć bez znajomości postaci takich jak: Natalia Siwiec czy Doda...

4. Etap czwarty- tęsknota...

Etap ten jest najgorszy ze wszystkich i szczerze powiedziawszy wcale nie przemija, czasem tylko na chwile zostaje stłumiony innymi wrażeniami czy codziennością, ale zawsze wraca i atakuje w chwilach, kiedy się tego nie spodziewamy...

Ja tęsknie przede wszystkim za rodziną, jedynym pocieszeniem jest dla mnie to, że gdybym mieszkała w innym mieście to możliwe, że częstotliwość mojego widzenia z rodziną byłaby podobna- jednak czasem nawet i to pocieszenie nie pomaga...

Nie zapominajmy też o tęsknocie za przyjaciółmi czy znajomymi- no cóż muszę się przyznać, ale obecnie mimo wielu znajomych nie mogę zaprzyjaźnić się z kimś na dłużej- moje prawdziwe bratnie dusze są we Wrocławiu i mimo, że nie mam ostatnio za dużo dla nich czasu to i tak wiem, że takich osób to ze świecą szukać...

Do wszystkich tęsknot dochodzi jeszcze tęsknota za moim miastem, sklepami, kinami, restauracjami, rynkiem, zimnem, deszczem, ogrzewaniem w mieszkaniu, spadającymi liśćmi, wiatrem i śniegiem-którego nie widziałam już dosyć długo i naprawdę zdążyłam się za nim stęsknić... (!) 

To chyba tyle z moich obserwacji emigracyjnych, ale mam nadzieje, że wypowiedzą się jeszcze moje blogowe koleżanki i koledzy oraz czytelnicy na obczyźnie, którzy porozrzucani są po całym świecie i dodadzą coś od siebie.

Do dyskusji zapraszam też osoby, które może nie są emigrantami, ale mają coś do powiedzenia na ten temat, a może macie jakieś pytania na temat emigracji?